مطالعه طریقت های صوفیانه از جنبه های گوناگون فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و... و اعمال و رفتار بزرگان و پیروانشان، در مواجهه با حوزه پژوهشی ناظر بر رابطه دین و گروه های مذهبی با امور خیر و داوطلبانه، پرسشهایی را درباره امکان و نحوه پرداختن بزرگان طریقت به امور خیر و عام المنفعه در ذهن نگارنده ایجاد کرده است. درواقع، سوال اصلی این است که با توجه به باورهای قالبی مبنی بر گوشه نشینی و بی توجهی صوفیه به دنیا و جامعه خویش و نیز با در نظر داشتن اینکه برخی نظریات جامعه شناختی -جامعه شناسی دین و نوعشناسی دینی ماکس وبر-موی6د چنین باورهایی هستند، آیا میتوان شواهدی مبنی بر توجه بزرگان صوفیه به امور خیریه و عامالمنفعه به دست آورد جهت پاسخگویی به این پرسش، ازآنجاکه طریقت نعمت الل6هی از ام6هات سلسله های صوفیه ایران است و شاه نعمت االله ولی، به عنوان یکی از بزرگان و مجد6دان این سلسله در ایران شناخته میشود، تصمیم بر آن شد تا نوشتار حاضر، به بررسی عملکرد وی در انجام امور خیریه و فعالیتهای عام المنفعه بپردازد. بدیهی است که چنین پژوهشی مستلزم استفاده از روش اسنادی و مراجعه به متون و کتب تاریخی مرتبط بازندگی شاه نعمتاالله و مطالعه دقیق آنها بوده است. بر همین اساس، نتایج حاصل از پژوهش نشان میدهند که شاه نعمت الله فردی کوشا درزمینهٔ انجام اعمال خیر بوده و فعالیتهای عام المنفعه فراوانی در زمان حیات خویش انجام داده است.