احسان و نیکوکاری یکی از مفاهیم ارزشمند اخلاقی و مضامین والای تربیتی است که در تعالیم دین مبین اسلام تأکید جدی و اساسی بر آن صورت گرفته است؛ از آیات نورانی وحی گرفته تا آموزه های مکتب اهل بیت علیهم السلام. هدف غایی و نهایی از دین الهی، چیزی جز رواج خوبی ها و بسط و گسترش نیکوکاری ها نیست، لیکن در این میان از امام علی (علیه السلام) در مورد نیکوکاری و بذل احسان احادیثی ارزشمند و روایاتی سازنده ذکر شده است که عمل به هریک از آن ها، می تواند سالک الی الله را به سرمنزل مقصود رهنمون سازد و مقدمات تقرب وی را به درگاه خداوندی بیش ازپیش هموارتر کند. درحقیقت یکی از محوری ترین مسائل در کتاب ارزشمند نهج البلاغه، توجه به مسئلۀ مهم نیکوکاری است که در آن به آثار ارزندۀ نیکوکاری اشاره های مکرری شده است. این پژوهش باهدف تبیین دیدگاه مولا علی (علیه السلام) در مورد نیکوکاری و با کندوکاو در کتاب های معتبر حدیثی، به خصوص کتاب گران سنگ نهج البلاغه صورت گرفته است تا بتوان با توجه به سخنان نورانی آن امام همام، در انجام کار نیک و رواج نیکوکاری عزمی راسخ و اراده ای استوار داشت.