گروه جامعه و اقتصاد «سدید»؛ میلاد مرادی: مبارزه با فساد در ایران سال‌ها است که زبان‌زد خاص و عام شده است. اما آنچه که مغفول باقی مانده، برخورد با فساد براساس شیوه‌های علمی و روز دنیا است. برخورد کلی‌گونه با فساد و تعمیم دادن آن به فساد در بخش حاکمیتی، یکی از خطاهای اصلی پژوهشگران و حتی سیاست‌گذاران درگیر با امر مبارزه با فساد است. این در حالی است که تعاریف جهانی جدید از فساد نیز صرفا محدود به بخش عمومی نیست و سایر حوزه‌های دیگر از جمله بخش خصوصی و غیرانتفاعی را نیز دربرمی‌گیرد. موسسات و بنیادهای خیریه، از جمله سازمان‌هایی هستند که حتی بیش از سازمان‌های دولتی و حاکمیتی می‌توانند در معرض فساد قرار گیرند. با این حال، فساد در مراکز خیریه و عام‌المنفعه دارای مصادیق و شیوه‌هایی متفاوت از بخش عمومی و خصوصی است. از این رو نیاز است که مبارزه با فساد در این بخش‌ نیز با شیوه‌ دیگری صورت گیرد. در این نوشتار برآنیم تا به چرایی و دلایل درگیر شدن مراکز خیریه با فساد بپردازیم. موسسه خیریه چیست و چه ویژگی‌هایی دارد؟ کم و بیش همگی ما با انواع موسسات خیریه برخورد داشته‌ایم. اما اینگونه سازمان‌ها به لحاظ تعاریف و مبانی علمی، ویژگی‌های خاص خود را دارند که آنها را از دو بخش دولتی و خصوصی جدا می‌کند. بنابراین جهت هرگونه مبارز با فساد در این مراکز باید مبانی علمی و هویتی اینگونه مراکز در نظر گرفته شود. در میان اکثر تعاریفی که از موسسات خیریه ارائه شده چندین مشخصه بارز وجود دارد که به آنها اشاره می‌کنیم.